12. Sınıf Türk Dili ve Edebiyatı Beceri Temelli Etkinlik Kitabı Cevapları Sayfa 207

12. Sınıf Türk Dili ve Edebiyatı Beceri Temelli Etkinlik Kitabı Sayfa 207 Cevapları Meb Yayınları‘na ulaşabilmek ve dersinizi kolayca yapabilmek için aşağıdaki yayınımızı mutlaka inceleyiniz.

12. Sınıf Türk Dili ve Edebiyatı Beceri Temelli Etkinlik Kitabı Cevapları Sayfa 207

Metni okuyunuz. Aşağıdaki soruları okuduğunuz metin çerçevesinde cevaplayınız. (Metin, aslına sadık kalınarak alınmıştır.)

Akşam Güneşi

(…)
Sonbahar geldi. Yağmurlar yağmaya başladı.
Bende yolculuk için hiçbir hareket ve hazırlık yoktu. İznimi bir ay daha temdit ettirdiğimi söylediğim gün Şükranın gözleri yaşardı. Amcam bana dua ve teşekkür etti:
– Ne yalan söyleyeyim senin bu kadar iyi kalpli bir çocuk olduğunu bilmiyordum. Bu günümüzde bizi yalnız bırakmadın. Hepimiz şaşkın bir haldeyiz. Evin içine çok faydan dokunuyor. Var ol sağ ol. Amcam doğru söylüyordu. Köşke çok faydam dokunuyordu. Şükranın yorgunluktan, uykusuzluktan sarardığını gördükçe yatmaya gönderiyor, hastanın yanında nöbet bekliyordum. Amcamın kendisini büsbütün yeise kaptırmasına ben mâni oluyordum. Küçük Jülide’ye bakacak benden başka kimse kalmamıştı. Jülide dokuz yaşındaydı fakat nihayet yedi yaşında görünüyordu. Merhamet verecek kadar cılız, renksiz, ufak bir kızcağız. Daima güneşe bakıyor gibi titriyor hissini veren açık yeşil gözleri, yaptığı gizli bir kabahatten korkuyormuş gibi suçlu bir tavrı vardı.
Bahçenin bir köşesinde toz toprak içinde, kediler köpeklerle oynayan Jülide’ye adeta bir dadı olmuştum. Elbisesini ben değiştiriyor, yemeğini ben yediriyor, annesine içlenmesin diye türlü oyunlar, maskaralıklar icat ediyordum.

(.)
Jülide ne iyi, ne merhametli, ne munis bir çocuk olmuştu. Eskiden bu haşarı, hırçın, azametli genç kızdan şikâyet edenler şimdi ona adeta tapıyorlardı. Gündüzleri saatlerce işçi kızların arasında yaşıyor, onlara yardım ediyor, dertlerini dinliyordu. Hemen her gün ya bir suçluya şefaat eder, ya bir fakir için muavenet, ya bir hasta için izin isterdi. Hiçbir arzusunu kırmayacağımı ikimiz de evvelden bilirdik. Böyle olduğu halde bir parça nazlanarak onu üzmekten zevk alırdım. Kızımın benden bir şey rica ederken öyle nazlı tavırları, öyle güzel sözleri vardı ki.
Evet onun hiçbir arzusunun kırılmayacağını ikimiz de evvelden bildiğimiz halde ben “peki” dediğim zaman büyük bir zafer kazanmış gibi sevinirdi.
Jülide şimdi yalnız, çiftlikteki işçilere iyilik etmekle kalmıyor, civar tarlalarda, köycüklerde de yardım edilecek fakirler, hastalar arayıp buluyordu.
Eskiden bir dakika yerinde duramayan asabi, afacan Jülide bazen yazıhanemde benim yerime oturuyor, saatlerce iş mektuplarımı yazıyor, hesaplarıma bakıyordu.
Şimdi onun en sevdiği insanlardan biri de Ayşe idi. Bu sade köy çocuğunu hemen hiç yanından ayırmıyordu. Ayşe’nin nişanlısı askerden gelmişti. Birkaç haftaya kadar onların da düğünleri olacaktı.

Jülide hazırlığın bir an evvel bitirilmesini istiyor: Düşün mutlaka sonbaharın güzel bir gününde olmalı diyordu.
Bu sene sonbahar her senekinden daha güzeldi. Akşam gezintilerine yine devam ediyor, atlarımızla adanın en uzak köşelerini dolaşıyorduk.
Jülide hayatından hiç şikâyet etmiyor, çok mesut olduğunu söylüyordu. Evet onun bütün hırçınlıkları geçmiş, güzel sarışın çehresine melekane bir sükûnet çökmüştü. Fakat bilmem neden benim içimdeki gizli endişe bir türlü geçmiyordu.
Bazen onun büyük yorgunluklardan, müfrit neşelerden sonra bir bahçe kanepesinin üstüne serilip yattığını, solgun çehresini güneşe çevirerek gözlerini kapadığını gördüğüm zaman yüreğimin derin bir hüzün ve merhamet ile sızladığını hissediyordum.
(.)

Reşat Nuri Güntekin

• Cevap: Bu sayfada herhangi bir soru bulunmamaktadır.

12. Sınıf Meb Yayınları Türk Dili ve Edebiyatı Beceri Temelli Etkinlik Kitabı Sayfa 207 Cevabı ile ilgili aşağıda bulunan emojileri kullanarak duygularınızı belirtebilir aynı zamanda sosyal medyada paylaşarak bizlere katkıda bulunabilirsiniz.